W Starym Sączu w kościele pw. Miłosierdzia Bożego pożegnano śp. Jana Magierę, najpopularniejszego polskiego kolarza drugiej połowy lat 60. XX wieku. Dwukrotnego olimpijczyka, trzykrotnego mistrza Polski, który „Biało-czerwonych” poprowadził do sensacyjnych zwycięstw w Wyścigu Pokoju w 1967 i 1968 roku.
Magiera urodził się w 1938 roku w Jelnej, na Pogórzu Rożnowskim. Karierę sportową rozpoczął podczas służby wojskowej w Czarnych Radom w 1958 roku, początkowo jako kolarz torowy. Potem trafił do Broni Radom, a w latach 1963-71 roku reprezentował Cracovię, łącząc występy torowe z szosowymi.
Jego pierwszym trenerem był Józef Kupczak, a w kadrze narodowej Władysław Wandor i Henryk Łasak. Odegrał wielką rolę w przygotowaniu i awansie podopiecznych Łasaka do czołówki światowej.
Uczestnik igrzysk w Tokio (1964) i Meksyku (1968 - piąty z drużyną w wyścigu na 100 km). Startował tuż przed epoką Ryszarda Szurkowskiego i Stanisława Szozdy. Był kapitanem reprezentacji Polski, która wygrała klasyfikację drużynową Wyścigu Pokoju w 1967 i 1968 roku. Jeździł wspaniale na czas i równie wspaniale potrafił kierować drużyną „Biało-czerwonych”, która po 19 latach pokonała wreszcie w Wyścigu Pokoju wszystkich rywali, na czele z ZSRR i NRD. To był pogrom. Polacy „wbili” kolarzom NRD 7 minut i 15 sekund! Na stadionie w Warszawie Magierę witał transparent „Janek Magiera Polskę rozwesela. Niech nam żyje zespół Polski”. Indywidualnie zajmował w tych wyścigach trzecie miejsca. Trzy razy zdobywał mistrzostwo Polski. W drużynie torowej na 4 km (1961), na szosie ze startu wspólnego (1966) i indywidualnie na czas (1970).
Po zakończeniu kariery sportowej pracował jako asystent Wojciecha Walkiewicza z reprezentacją Polski, a w latach 1974-1981 w Stomilu i Wisłoce Dębica. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2000). 83-latek zmarł tragicznie 9 lutego podczas prac w swoim ogrodzie w Mostkach koło Starego Sącza.
